Ankara’da 24 Ocak 1993’te, konutunun önünde uğradığı suikast sonucu hayatını yitiren gazeteci Uğur Mumcu‘nun kızı Özge Mumcu Aybars, 3 Ağustos’ta geçirdiği trafik kazası sonucu hayatını kaybeden BirGün müellifi, gazeteci Cüneyt Cebenoyan‘ı anan bir yazı kaleme aldı.
Özge Mumcu Aybars’ın Cüneyt Cebenoyan için kaleme aldığı yazı şöyle:
“Bundan 10 yıl kadar önceydi. Toplumsal Bellek Platformu -adımızı o denli koymuştuk- Canan Kaftancioglu sayesinde bir ortaya gelmiştik. Birbirimizle yeni tanışıyor, birlikte ne yapabiliriz diye düşünüp saatlerce konuşuyor, yazışıyorduk. Vakıftan ‘Neden Öldürüldüler’ kitapları çıkmış, herkesin hayat kıssasını röportajları okumuş, aslında hepimizin hayatının içerdiği benzerlikleri görmüştüm. Kitapları ağlaya ağlaya okuyordum. Birinci buluşmamızdan bir altı ay sonra, abim BirGün’de bir yazı okumuş, benimle paylaşmıştı. Yazarı Cuneyt Cebenoyan idi. İçlendim yazıyla, bir içgüdüyle mail attım. Ne yazdığımı hatırlamasam da, tüm öyküyü bildiğimi ve de bu türlü bir platform olduğunu, şayet dilerse ortamıza katılabileceğini aktarmıştım.
Bir on gün karşılık gelmedi. ‘Acaba’ diye düşündüm ‘haddimi mi aştım?’ Olayın gizemi on gün sonra öyküsü aylar sonra çözüldü, bana sık kullandığı mail adresini veriyor, tanışmayı istediğini belirtiyor gazete adresini kullanmadığını yazıyor ve de telefon numarasını ekliyordu. Öbür gizem şuydu, ‘ya bu ortalar sinema dışında mailler yazdım, şu gazete mail adresimi de denetim edeyim’ demiş içinden ve bir tek ben mail yazmışım..
Yaşadığım travmalarla psikolojiye çok ehemmiyet verdim, sistemli olarak görüşmelere gittim ve de hayatımı bir haliyle yoluna sokmayı başardım. Cüneyt yaşadıklarından sonra kendini sağaltmak için çok uğraşmıştı, kardeş kaybı, oğul kaybı, ebeveyn kaybı… Üst üste gelen güçlü travmalarla baş etme. Her konuşmamız psikolojiye evrilirdi bir yanıyla ve oldukça bunları konuşurduk. Sonuçta hepimiz travma sonrası gerilim bozukluğu ve Türkiye gerçekliği ortasında bir hayatta yaşıyorduk.
Aşk acılarımı da anlattım ona, o da dinlerdi, bana karşı çıkardı, sonra hak verirdi, bu türlü bir düzlemde konuşurduk.
PKK konusu gündeme geldi, berbat niyetli yazıları boş verelim; TBMM kümelerine gezdiğimiz vakit BDP’ye – o vakit HDP değildi- bir ziyaretimiz oldu. Pervin Buldan, Sırrı Sakık, Sırrı Süreyya Başkan ile Ayla Akat Aka vardı parti kümesinde. Cüneyt’in konuşmanın bir yerinde şunları söylediğinin yanında oturan şahidiyim: ‘Burada kendimi konutumda hissediyorum, sosyalist bir insan olarak partinizin görüşlerinin hepsiyle olmasa bile birçok noktasında birebir düşünüyorum. Onat Kutlar ve ablam Yasemin Cebenoyan dinci bir gazete tarafından gaye gösterildi lakin dava sonucunda onlar değil bir PKK militanı üstlendi. Şayet bu cinayeti PKK yaptıysa özür dilemelidir.’ Ayla Akat Cet, ‘Kamuoyunda BDP ve PKK tıpkı formda görülüyor ne yazık ki. Bizim de teröre karşı durduğumuzu ve bu türlü bir cinayete karşı sessiz kalmayacağımızı belirtmek isterim…’ Pervin Buldan Savaş Buldan’ı anlattı, Sırrı Sakık ‘ben de ailemi faili meçhullerde yitirdim.’ dedi ve hazırladıkları faili meçhul komitesi raporunu verdi. Türkiye’nin tüm halleri kadar karmaşıktı.
Toplantı sonrası çıktık, İstanbul’a giden gitti Ankara’da kalanlarla günü değerlendirmiştik.
O vakit, görüştüğümüz AKP’liler, kendilerini aşan bir güç olduğunu ve bunun Ergenekon karanlığı olduğunu söylüyordu.
Biz TBP olarak ne Ergenekon davasına yem olduk ne de birileri tarafından siyaseten kullanıldık. O nedenle de kimsenin işine gelmedi bizim bu var oluş halimiz.
Hayat devam ediyordu elbette. Düğün, çocuk derken buluşmalarımıza vakit girdi. Lakin her vakit orada olacağına dair inancım vardı. ‘Facebook’tan sıkıldım’ diye söylendiğimde ‘Ben vaktimin birçoklarını burada geçiyorum ve mutluyum’ kaygısı. Ortada telefon açardım, newsweek’te bir makale okudum, 30 yıllık bir çalışma yapılmış, acı geçmiyor kalıyormuş diye. Ancak günlük hayatımızla bunu atlatıyoruz diye gülüşerek, minik komikliklere sığınarak. Çok komikti Cüneyt.
Geçen hafta trajik bir trafik kazasıyla mevti, tüm yakınlarını ve arkadaşlarını derin bir şaşkınlığa ve tasaya sürükledi. ‘Bir akrabamı kaybetmiş kadar üzgünüm’ dedim anneme, annem şöyle bir durdu: ‘hayat ondan tüm akrabalarını almış lakin sizleri vermiş, bilemezsin hayatın döngülerini’ dedi.
Bu fotoğrafı 8-9 yıl evvel Beşiktaş’ta buluştuğumuz bir yerde çekmiştim. Balık pazarında bir tezgahın kenarında bir deniz atı bulmuş, getirmişti masaya. Sonra alnına yapıştırdı.
Benim için tüm bilgeliğinin sembolü oldu bugün.
İyi ki vardı. Âlâ ki o maili atmışım.”
Fotoğraf: Özge Mumcu Aybars
