Milliyet muharriri Belma Akçura, Türkiye Gazeteciler Sendikası (TGS) bünyesinde yayın yapan Journo internet sitesinin, ismini gizlediği bir halkla ilgiler şirketinin açıklamasına dayanarak “para karşılığı haber/röportaj yaptırıldığı” iddiasını yazdı. İddiayı, T24’ün de ortalarında bulunduğu dört yayın kuruluşunun yalanladığını hatırlatan Akçura, bir PR şirketinin medya organlarına para karşılığı haber yaptırma konusunda fiyat tarifesi düzenleyecek kadar cüreti nereden bulduğu sorusunu ele aldı. “Gazeteci, pozisyonu ne olursa olsun haber kaynağı olarak kişi ve kurumlarla irtibatını ve bağlantısını meslek unsurlarını gözeterek yürütmek zorundadır” diyen Akçura yazısında “Şirketlere gidip para vererek haberlerini yayımlatmak isteyenler sanki bir gazetecinin misyonunun esasen kamu ömrünü belirleyen, halkı ilgilendiren tüm olayları izlemek, araştırmak olduğunu unutmuş olabilir mi?” sorusunu sordu.
TIKLAYIN – Doğan Akın yazdı: Bir sen eksiktin Türkiye Gazeteciler Sendikası!
TIKLAYIN – “Para ile haber yaptırdığı” argüman edilen şirketten T24’e: Açıkça özür diliyoruz, T24’ten bir tanıdığımız, bir irtibatımız yoktur
Belma Akçura’nın Milliyet’te “Ücret tarifeli haber” başlığıyla yayımlanan yazısı şöyle:
Türkiye Gazeteciler Sendikası (TGS) bünyesinde yayınlanan Journo internet sitesi, bir halkla bağlantılar şirketinin “para karşılığı haber/röportaj” yaptırdığını, şirketin hazırladığı fiyat listesine de yer vererek yayımladı.
Yani siz şirkete gidiyorsunuz. “Benim haberim çıksın” diyorsunuz, para ödüyorsunuz. Şirket de çıkacağı istikametinde size garanti veriyor. Şirketin listesinde 900’un üzerinde internet haber sitesi yer almakta. Lakin kamuoyuna açıklanan yalnızca 20 haber sitesi. Sorun şu ki; Journo suçlamaya mevzu olan bilginin kaynağını gizledi. Haber yayımlanmadan evvel suçlamalara gaye olan haber sitelerinin yetkililerinden görüş almadı. Haber yayımlandıktan sonra ise yalnızca dört haber sitesi bu olaya isimlerinin karıştırılmasına şiddetle karşı çıktı. Türkiye Gazeteciler Cemiyeti de (TGC) “gazetecilik mesleğinin saygınlığına gölge düşüren bu tıp davranışlara karşı tüm gazetecilere gayret etme” davetinde bulundu ve dedi ki; “Bu olay gazetecilik mesleğinin ülkemizde nasıl icra edildiği ve geleceği konusunda derin korkular yaratmıştır. Bu korkuların nedeni, sadece bir halkla bağlantılar (PR) şirketinin medya organlarına para karşılığı haber yaptırma konusunda fiyat tarifesi düzenleyecek kadar cüreti nereden bulduğu değildir. Tıpkı vakitte kelam konusu haberin okura sunuluşunda gazetecilik mesleğinin en temel ve üniversal unsurlarının göz gerisi edilmesidir.”
Meslek unsurlarını ezbere bilen bir gazeteci olarak diyebilirim ki; sözlerin manasını ve ehemmiyetini yitirdiği bir çağdayız… İşaret lisanıyla anlaştığımız bir çağ… Münasebetiyle her meslekte olduğu üzere bu meslekte de gazeteciliğin etik kurallarına uymayan pek çok kişi bulmak mümkün. Bu önemli bir sıkıntıdır. Lakin beni asıl kaygılandıran bu cüreti nereden buldukları.
Hangi nedenle başvuruyorlar?
Joseph Pulitzer “Ahlaki kıymetlerden mahrum, çıkar peşinde demagog bir basın, vakit içinde kendisi üzere bir halk yaratır” der.
Türkiye’de bir gazeteciye haberini yapması için para teklif edilmesi yeni bir olay değildir. Bu cahilane cürete meslek hayatım boyunca tekraren maruz kaldım. Halbuki bu mesleğin kuralları muhakkaktır. Bir gazeteci, “Bir bilginin, haberin yayını ya da yayınlanmaması karşılığı hiçbir maddi yahut manevi menfaat sağlayamaz” der. Gazeteci, pozisyonu ne olursa olsun haber kaynağı olarak kişi ve kurumlarla irtibatını ve bağını meslek prensiplerini gözeterek yürütmek zorundadır.
Bu cins kuralların içi boşaltılıp mesleği reklamcılık, halkla ilgiler ya da ilan – reklam kaynaklarından maddi çıkar sağlama noktasına indirgeyen bir gazeteci yalnızca kendisine olan özsaygısını (tabii varsa) yitirmiş olmuyor, bunu yaparak kamuoyunun gözünde bu mesleğin şahsen kendisini de prestijsiz, haysiyetsiz bir pozisyona sokmuş oluyor
Türkiye’de birçok şirketin fiyat karşılığı haber yayımlatmayı vadetmesi ise utanç vericidir. Vahim olanı, kurumların, kuruluşların derneklerin ya da şirketlerin yahut şahısların direkt medyaya değil, bu şirketlere başvurmasıdır. Hangi nedenle başvuruyorlar? Neye istinaden haberlerinin yayımlanması için para vermeye razı olabiliyorlar? Bu beşerler bir olayın, bir bilginin haber pahası varsa, zati medyada kaçınılmaz olarak yer alacağını bilmiyor olabilir mi? Ya da şöyle soralım. Şirketlere gidip para vererek haberlerini yayımlatmak isteyenler sanki bir gazetecinin vazifesinin aslında kamu ömrünü belirleyen, halkı ilgilendiren tüm olayları izlemek, araştırmak olduğunu unutmuş olabilir mi?
