Fehmi Koru*
Birlikte yola çıkan ve tıpkı hedef etrafında birbirlerine takviye vererek faaliyet gösteren beşerler, ortalarında görüş farkları belirdiğinde, ne yapmalılar?
Görüş farklarına karşın yola birlikte devam mı etmeliler?
Fark daha da arttığında bu durumu öbürleri öğrenmesin diye gayret mı göstermeliler?
Kendi görüşlerinin daha yanlışsız olduğuna inandıkları ve sessiz kalmaları yanlışta olanların eforuyla, yakınlarında bulunanlara ve dışarıya, temel yanlışta olanın onlar olduğu biçiminde yansıdığını ve birlikte yürümenin artık etrafa ziyan da vermeye başladığını gördükleri halde sessiz mi kalmalılar?
Hiçbir vakit ayrılmayı düşünmemeliler mi?
Gerçekler ve tahayyüller
Ticari hayatta iştiraklerin uzun ömürlü olmadığı, kardeşlerin dahi şirketlerde kapıyı vurup çıkabildiği, ‘iyi günde makus günde’ her vakit birlikte olunacağı kelamıyla kurulan evliliklerin de birden fazla defa boşanmayla sonuçlandığı bir ülkede yaşıyoruz.
İnsanlar çok kolay sebeplerle birlikteliklere son verebiliyorlar ülkemizde.
Ancak siyasete gelince, siyasalların tahammüllü olmaları, görüşlerde farklılaşma başladığında sessiz kalmaları, vilayetle ayrılacaklarsa bunu sessizce yapmaları bekleniyor. Aksi takdirde suçlamak için haklarında kullanılan en hafif sözcük ‘ihanet’ oluyor.
Oysa siyasi hayat içerisinde yer alanların da tahammüllerinin hudutlu olduğunu biliyoruz. O sebeple, çok partili hayata geçildiği birinci günden başlayarak günümüze kadar içinde yer aldıkları -hatta kurucusu oldukları- partilerden kopanlar her vakit oldu.
Yalnız bizde değil öteki ülkelerde de partiler doğurarak yeni partilere geçit verdi, veriyor.
En son örneklerinden biri, vaktiyle MSP-Refah ve Fazilet çizgisinde siyaset yapmış beşerler tarafından kurulmuş olan AK Parti. Daha yakın vakitlerde da, kurucu takımının büyük kısmı daha evvel MHP’de bulunmuşlardan oluşan DÜZGÜN Parti o denli beden buldu. Günümüzün CHP’si tarihini Cumhuriyet öncesine götürse bile, CHP’nin 12 Eylül (1980) darbesi sonrasında kapatıldığını ve bugüne kadar pek çok sefer isim değiştirerek yeni halini aldığını biliyoruz.
Lafı fazla uzatmaya gerek yok: Siyasetçiye “Sık dişini, partin yahut sen farklılaşmış bile olsan birlikte kalmaya devam et” demek dünyanın ve ülkemizin gerçeklerine uymuyor.
‘İhanet’ sözcüğü üzere ağır bir söz de yerine oturmuyor zati. Siyasi hayatta ayrılmalar çoklukla görüş farklılıklarından meydana geldiğine nazaran, başlangıçtan sonra değişmeler her vakit rahatsızlık duyan bireyde görülmüyor; birden fazla kere politikler partilerinin çizgisi vakit içerisinde değiştiği için ondan kopma gereksinimi duyuyorlar.
Öyle bir durumda kim kime ‘ihanet’ etmiş oluyor?
Yolda değişime uğrayan siyasi kurumla ortasına farklılıklar girmiş olan şahıslardan birtakımı buna karşın yollarına partilerinde kalarak devam ediyorlar. Her partide o durumda olan bireyler var. Birtakımı kan kusuyor, sorulduğunda “Kızılcık şerbeti içtim” havasına bürünüyor. Birden fazla artık bulunduğu yerde kalmaması gerektiğini bildiği halde sessiz kalarak yönetim etmeye çalışıyor. Kopmayı göze alabilen pek az kişi çıkabiliyor siyasette.
Bu durumun da detayına girmek istemediğim anlaşılabilir sebepleri var.
Herkes kendi yoluna giderse bunun faydası bile olabilir
İçine sindiremediği bir ortamda partisinde kalmaya devam eden bireylerin o partiye bir faydası olmayacağı açık. Hele bir de vaktiyle üstlendiği misyonlarda başarılı olmuş birileri kelam hususuysa, o bireylerin oradaki varlıkları şimdilerde onların pozisyonlarında bulunanlarla mukayese edilmelerini getirebileceği için partiye ziyan bile verebilir.
Zihinlere gelebilecek “O başarılı beşerler neden geri plana itildiler, neden şimdiki başarısız tipler ön planda?” sorusunun incitici olduğu kadar oyları azaltıcı tesiri de olabilir.
Başarılı olduğu halde itilmiş-kakılmış duruma düşürülmüş siyasalların farklılaşma sonucu partilerinden kopup kendilerine siyasette yeni ufuklar aramalarının bir mantığı da var. Halkın terazisi orta sıra yanlış tartsa bile bazen hakikat da tartıyor; kendini yönetecekleri tercih edeceği seçimlerde oy pusulasında farklı seçenekler bulunması insanların sisteme itimatlarını de artırabilir.
Şu sırada yapılan kamuoyu yoklamalarında inanç skalasında siyasi kimliğe sahip olanlar yeniden alt sıralara düşmeye başladı.
Yeni yapılan bir saha araştırmasında ‘kurumlara güven’ sıralamasında ‘politikacılar’ 15 kurum ortasında 12. sırada yer alıyor; puanları 10 üzerinden yalnızca 3,2; Aralık 2007’de puanları tekrar 10 üzerinden 6,3 olduğu halde… [Bilginiz olsun: Tıpkı araştırmada ‘kurumlara güven’ açısından medyamız 3,3 oranıyla 10. sırada; o da 2007’deki 6,6 puandan buraya düşmüş durumda.]
‘İhanet’ sözcüğünü kullanmayı aklımızdan bile geçirmeyelim. Görüşler ortasında farklılaşma belirdiği için içinde yer aldığı partide kendisine yer kalmadığını anlayarak değişik arayışlar içerisine giren politikler için kullanılacak en son kelamdır o zira.
Rekabet sırf ticari hayatta, özgür piyasa iktisadında değerli değildir; rekabetin siyasi hayatı güzellikte yarışa dönüştürücü bir tesiri de vardır.
*Bu yazı fehmikoru.com’dan alınmıştır
