Fehmi Koru*
Bir yıl evvel yapılan seçimde, başkanını yüzde 52 oyla yine cumhurbaşkanı seçtirmeyi başarmış, MHP ile stratejik paydaşlık kurarak iktidarını bir kere daha beş yıllığına uzatabilmişti AK Parti. Kıymetli büyükşehirleri lokal seçimde kaybetmiş ve stratejik ortağı iştirakten daha yararlı çıkmış olsa da son lokal seçimde kazandığı belediyeler de var.
Peki ne oldu da kuruluşunun 18., iktidara gelişinin 17. yılında AK Parti ‘kaybedenler kulübü’imiş üzere tartışılıyor?
Yalnızca muhalifleri değil, eksilmeyen bir heyecanla her halinde kendisini savundukları bilinen kalemler ve yorumcular da, AK Parti’yi son viraja girmiş üzere değerlendiriyorlar.
Gerçekten üzerinde durulması gereken bir durum bu.
Erdoğan’ın iktidar ömrü herkesten uzun oldu
İktidarda 17 yıl bayağı uzun bir mühlet. AK Parti çok partili demokratik sistemde iktidarların ömrünün on yıldan az olduğu ülkemizde o süreyi yakında ikiye katlamış olacak. Lideri Tayyip Erdoğan daha şimdiden gelmiş geçmiş Türkiye Cumhuriyeti siyasi önderlerinin hepsinin iktidar ömürlerinden fazlasını partisinin ve devletin başında geçirmiş oldu. Bu durum demokratik Batı ülkeleriyle mukayese edildiğinde bile Erdoğan açısından büyük bir muvaffakiyet.
Kurulması üzerinden bir yıl geçmişken iktidara taşınan parti Batı’da pek yokken gerçekleşmişti AK Parti iktidarı; bu tecrübe şu yakınlarda İtalya, Fransa, Ukrayna üzere ülkelerde de tekrarlandı; kurulan yeni partiler oralarda da çok kısa müddette iktidar yahut iktidar ortağı oldular.
Türkiye öteki alanlarda olduğu üzere partilerin iktidara taşınma mühleti kısalığı açısından da başkalarına ‘örnek’ teşkil eden ve örnek alınan bir ülke oldu.
“Siyasette bir çok yenilik evvel Türkiye’de deneniyor, sonra öteki ülkelere taşınıyor” tezim biraz da bu çeşit örneklere dayanıyor.
Son devirlerin moda konuları ‘popülizm’ ve ‘hakikat-ötesi’ veya ‘çakma haber’ de aslında Batı’da tartışma gündemine girmeden evvel bizim ülkemizde varlığını hissettirmişti.
AK Parti’nin 18. yıldönümünün eskisi kadar parlak etkinliklerle ve yorumlarla karşılanmamasının sebebi bu gerçekler ışığında araştırılabilir.
Sebepler, sebepler
Halkta bir bezginlik hissediliyor.
O hissin en çarpıcı sonucu, Tayyip Erdoğan’ın belediye lideri seçildiği 1994 yılından başlayarak daima tıpkı çizgideki politikler tarafından yönetilmesine alıştığımız İstanbul’un, birinci seçimde 13 bin, tekrarlanan seçimde ise 800 binden fazla oy farkıyla, muhalefet cephesinin desteklediği adayın idaresine geçmesidir.
Sadece İstanbul da değil; başşehir Ankara’nın da ortalarında bulunduğu ülkenin altı büyük ilinin belediye başkanlıklarını muhalefete kaybetti AK Parti…
Kendisi için daha acıklısı, AK Parti’nin oy deposu olarak bilinen İç Anadolu’daki değerli kentlerde de stratejik ortağı MHP’nin adaylarının belediye lideri olarak seçilmesidir.
Muhalefet cephesinin kıymetli merkezleri kazandığı yetmezmiş üzere, ortağı da daima elinde tuttuğu garanti belediye başkanlıklarını AK Parti’nin elinden aldı.
En değerli özelliklerinden birini daha bu süreçte kaybetti AK Parti: Siyasi tasfiyelerini sessiz sedasız gerçekleştirmeye alışmış ve ‘trenden indirdiği’ eski yol arkadaşlarının bu durumu daima sineye çektiği görülmüşken, birinci kere bu sebeple hesaba çekilmeye başladı.
Ahmet Davutoğlu’nun parti içerisinde kalarak yayımladığı 15 sayfalık manifesto AK Parti’nin kuruluş ideolojisinden uzaklaştığını sorgulayan bir metin olarak paha taşıyor. AK Parti iktidarı boyunca en uzun müddetle kıymetli pozisyonlarda bulunmuş ve daima başarılı uygulamalara imza atmış Ali Babacan’ın partiden istifası ve birbiri arkasına yayımladığı açıklamalar da muhalif çizginin partileşmeye karar verdiğinin ilanıdır. Davutoğlu’ndan farklı olarak Babacan her geçen gün genişlediği haberi alınan bir takım hareketi başlatmış bulunuyor.
“Reise vefatına bağlıyım” sözünün sahibi bir AK Partili de, “AK Parti ömrünü doldurdu; yenilenmiş bir AK Parti’ye değil yeni bir AK Parti’ye ivedilikle muhtaçlık var” görüşüyle kamuoyu önüne çıkabildi.
Kutlama etkinliklerinin eskisi kadar canlı ve heyecanlı olmaması için bu kadar sebep kâfi.
Birkaç eksi ve bir artı
Ancak bir de uygulanmakta olan siyasetlerin çabucak her alanda iktidarı sıkıştıran bir hal almasını da bu tabloya eklememiz gerekiyor. İktisatta yaşanan sıkıntılar yapay formüllerle sumenaltı edilmeye çalışıldığı için alttan alta daha da büyüme ihtimalini içinde barındırıyor. Dış siyasette izlenilen hamasete dayalı haller sonunda yakın ve uzak komşularla alakaları zayıflatıp kopma noktasına getirdiği üzere, hiç istenmemesi gereken sonuçlar da (mesela ‘Güvenli Bölge’) doğurmaya başladı.
Yeni periyot bu eksilerden ibaret değil elbette. AK Parti kayıplar yaşadığı tıpkı müddet içerisinde kendisine “Biz de iktidarın ortağıyız” diye övünen Vatan Partisi ve Doğu Perinçek gibi yeni dostlar kazandı. Vaktiyle vefatına kendisine karşı çıkmış, kapatılmasını talep etmiş birtakım isimlerin gönlünü ‘tamamen duygusal’ yöntemlerle çelebildiğini de söyleyebiliriz.
Hiç değilse buna sevinebilirdi AK Partililer, lakin bu ‘olumlu’ gelişmenin kapağını açmaya da nedense yanaşmıyorlar.
Bütün gözler Külliye’ye çevrilmiş durumda; AK Parti’nin her seviyedeki idaresinde yer alanlar, karşı karşıya kaldıkları bu durumu bilakis çevirmeyi, oradan çıkacak kararlardan bekliyorlar.
Galiba bizlerin de gözlerimizi oradan ayırmamamız gerekiyor. Bakalım olanı olmamış hale getirme tarafında ne üzere önlemler alınacak?
*Bu yazı fehmikoru.com’dan alınmıştır.
