Fehmi Koru*
Önce sineması birkaç ay öncesine sarmam gerekiyor.
Muhalif bir kanalda çok sayıda yorumcunun katıldığı bir tartışma programı. O tıp programlarda artık tartışma pek olmuyor; körlerle sağırlar birbirini ağırlar durumu var. Program iştirakçileri çoklukla tıpkı eğilim ve niyetteki insanlardan seçiliyor…
[İktidarın prestij ettiği TV kanallarında, kimleri çıkarabileceklerine, kimleri asla davet etmeyeceklerine dair bir isim listesi olduğu doğruluğu değişmeze yakın bir savdır. Misal bir liste çalışmasının muhalif kanallarda da bulunduğunu düşünüyorum. Herhalde o listeyi de iktidar değişirse bağlantı başkanlığı vazifesini üstlenecek kişi hazırlamıştır.]
Sözünü ettiğim programda yeniden çok sayıda iştirakçi var. Onlardan biri, o sıralarda Londra’daki hekimlik vazifesini bırakıp Türkiye’ye dönmemiş, şimdi YETERLİ Parti’ye girmediği için de partili sıfatı bulunmayan Turhan Çömez.
Turhan Çömez daha AK Parti kurulmadan Tayyip Erdoğan’ın yanında yer almış, hekimliğini biraz geriye itip Erdoğan’ın özel kalemi misyonunu üstlenmişti. O başbakan olduğunda da konutunu Ankara’ya taşımış, başbakanlıkta tıpkı misyona getirilmişti. Birinci seçimde AK Parti milletvekili olarak TBMM’ye gelmişti.
Sonraları ne olduysa oldu ve Turhan Çömez AK Parti dışına çıktığı üzere açılan Ergenekon davalarında haksız yere yargılandı da. Bir müddet bu yüzden cezaevinde de kaldı.
Uzun yıllar evvel kendini attığı Londra’da hekimlik yaparken, bulduğu her fırsatta muhalif görüşlerini kamuoyuyla paylaşmaktan da çekinmedi.
Günümüzde de iktidara en sert muhalefet yapanlar ortasında yer alıyor Turhan Çömez.
Programın bir diğer iştirakçisi, haydi onun da ismini vereyim: Fikret Bila, kendisinden evvel konuşan Turhan Çömez’in tenkitlerini dinledikten sonra, Çömez’e şu soruyu yöneltti: “Sizin üzere biri nasıl oldu da AK Parti üzere bir partiye girebildi?”
Diğer iştirakçilerin yüzlerine baktım, onlarda da “Bu nasıl bir soru” şaşkınlığı yerine soruya verilecek yanıtı bekleme heyecanı fark ettim.
Sorunun muhatabı kibar bir insan; soruya önemli ciddi yanıt vermekten geri durmadı.
Muhalefet saflarında yer alanlar -özellikle CHP’nin prestij ettiği medya- AK Parti ile yolu kesişmiş herkese Turhan Çömez’e sorulmuş o sorunun altında yatan toptancı görüşle yaklaşıyor. Birinci devrinde AK Parti’de misyon almış, onun saflarında bulunmuş yahut icraatlarını beğenmiş ve beğendiğini söyleyip yazmış, hatta oyunu AK Parti’ye vermiş herkes, onlar için, ‘parya’ muamelesi görmeyi hak ediyor.
İsterse o bireyler, vaktiyle beğendikleri icraatlar yapmış olan partinin istikamet değiştirmesi sonrasında onunla ortalarına ara koymuş, hatta kimileri Turhan Çömez üzere TV ekranlarında en sert tenkitleri kamuoyuyla paylaşmış, kimileri yazılarıyla AK Parti’nin şimdilerde tuttuğu yolun yol olmadığını ısrarla okurlarıyla paylaşmış olsun, fark etmiyor.
Fark etmediğini Fikret Bila’nın o günkü programdaki sorusu veciz bir biçimde ortaya koyuyordu.
Kemal Kılıçdaroğlu’nun cumhurbaşkanlığına gidilen yolda sadece CHP’li tabandan alınacak oyların kâfi olmayacağını fark ederek oluşturduğu ‘6’lı masa’da yer alan CHP’li olmayan başkanlara bakış da Bila’nın Çömez’e bakışından farklı değil.
Bazı programlarda, bu alandaki rahatsızlığı, nezaketi elden bırakarak açık ve seçik söz eden, CHP’nin muteber saydığı yorumcular da çıkıyor zati.
En son örneğini, DÜZGÜN Parti genel lideri Meral Akşener’in masayı terk etmesinin akabinde o tiplerin hürmet ve nezaket hudutlarını çok aşan yorumlarında gördük.
Tersi de var.
Şu sıralarda bulunduğum kimi meclislerde, muhafazakar bilinen kimi şahısların CHP’ye ve önderi Kılıçdaroğlu’na yönelik kuşkucu yaklaşımlarını gözlemledim..
Onlar da, Kılıçdaroğlu’nun genel başkanlığa gelmesinden evvel CHP’de üstlendiği sorumluluklar sırasında yaptığı birtakım açıklamalar ve yerine getirdiği misyonları günümüze taşıyarak, “Böyle birine nasıl oy verilir?” sorusu eşliğinde karşı çıkış sergiliyorlar.
Bulunduğum bir ortamda değerli bir politiğe, “Kılıçdaroğlu ile birlikte olmayı içinize nasıl sindiriyorsunuz?” sorusu yöneltildiğini kulaklarımla işittim.
‘Helalleşme’ sürecini, daha doğrusu Kılıçdaroğlu’nun 100 yıllık CHP’yi klasik yerinden uzaklaştırarak getirdiği yeri hiç hesaba katmadan…
Oysa insanoğlunun en değerli özelliği değişebilmesidir.
Eskiler o özelliğe sahip olmayan tipler için “Nuh der peygamber demez” tabirini kullanırlardı.
İnatçılık derecesinde yanlış görüşlerine saplanıp kalan tipler için, yeniden eskiler, değişik mahlukat isimlerini sıfat olarak kullanırlardı.
Değişimler yaşanmasa bilim gelişmez, insanlık cilalı taş bölümünde kalırdı.
İnanç sistemleri, daha evvel gelen dinlerin temsil ettiği asılların gelişerek değişmesi üzerinden İslam’a gelmişlerdir.
Günümüzde bilim insanları ‘2×2=4’ derecesinde kesin bilinen tezleri bile sorgulamaktalar.
Newton’un, Einstein’ın bilime kazandıkları teorilerini bile.
Dün İngiliz Guardian gazetesinin pazar günleri ‘Observer’ ismiyle çıkan nüshasında, bu görüşüme güç kazandıran enteresan bir haberle karşılaştım…
Geçirdiği bir hastalık sonrasında bedeni hareket kabiliyetini kaybetmiş, konuşabilmeyi bilgisayar programı sayesinde başarabilen Stephen Hawking isimli Cambridge Üniversitesi profesörüyle ilgili bir haberdi bu.
2018 yılında ölen Stephen Hawking’in Einstein’ın ‘görecelik’ teorisi pahasında kabul edilen bir tezi var ve o bunu dünyanın çabucak her lisanına çevrilerek 10 milyon adetten fazla satılmış ‘A Brief History of Time’ (Zamanın Kısa Tarihi ismiyle Türkçede yayımlandı) isimli kitabında işlemişti.
Haber şu: Hawking, dünyanın dört bir tarafında en son bilimsel görüş olarak kabul edilen kitabında işlediği tezin tam karşıtının geçerli olduğuna dair bir kitabı vefatından kısa mühlet evvel yazmış ve o kitap bu hafta piyasaya çıkmış.
Ayrıntısı şu haberin: Cambridge’de kendisinin asistanlığını yapan Thomas Hertog 2002 yılında Hawking’den “Gel görüşelim” diyen bir ileti almış. Derhal odasına koştuğunda Hawking’in heyecanının gözlerine yansıdığını fark etmiş Hertog.
Bilgisayar yardımıyla şunu söylemiş Hawking: “Fikrimi değiştirdim. ‘Zamanın Kısa Tarihi’ kitabımı yanlış bir perspektiften yazmışım.”
İkili oturmuş, bu hafta yayımlanan kitabı yazmaya koyulmuşlar.
Ne demek istediğimi bu olay anlatıyor sanırım: Beşerler değişir. Siyasetçiler ve partiler de değişiyor. Münasebetiyle insanların da değişebileceğini kabul etmemiz gerekiyor.
Değişim bazen yanlış tarafa de olabiliyor, hakikat tarafa de.
İnatçı keçi olarak ve hatta uzun kulaklı bir mahluk üzere anılmak istemiyorsak vakti geldiğinde değişmeyi bileceğiz.
Kılıçdaroğlu “Değiştim” diyor, değiştiği de fark ediliyor; pekala CHP’li bilinen yahut o denli geçinenler ona tam ayak uydurdu mu?
Medyasının ve CHP ismine konuşan kimilerinin farklı telden çaldıklarını görebiliyorum.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
