Fehmi Koru*
Kıdemli bir meslektaş kendisinden daha kıdemli bir öteki meslektaşa atfettiği bir benzetmeyi bir orta sıkça hatırlatarak gazeteci-politikacı bağlantısı hakkında tarafları uyarırdı. Benzetmesi şuydu: “Gazeteci ile dostluk bir numara küçük ayakkabı giymek üzeredir; arttan vurur.”
Bu iki meslek, vazife tarifleri gereği, dostluğu kolay kaldırmaz.
Siyasetle ilgilenen, o alanda vazifeler üstlenmiş şahısların her birinin dağarcığında, ‘dost’ bildiği bir yahut daha fazla gazeteci tarafından kendisine yaşatılan hayal kırıklıkları vardır. Kesinlikle vardır.
Ayakkabı iki tarafta da arttan vurur
Peki ya gazeteci milletinin yaşadığı hayal kırıklıkları?
Her insan gibi ‘gazetecilik’ mesleği mensuplarının da siyasi eğilimleri vardır, bu da yazılarına bir biçimde yansır. Eğilimlerini temsil ettiğine inandığı partiyi yahut bireyleri başkalarından daha fazla kendisine yakın bulur gazeteci, bunu haberlerinden yahut yazılarından anlarsınız.
Çoğu sefer siyasetçiler da kendilerine inanan, güvenen gazeteci ve muharrirleri hayal kırıklığına uğratır.
Süleyman Demirel cumhurbaşkanı olduğunda, siyasi hayata girmesine ve önder arayan Adalet Partisi’ne genel lider seçilmesine haberleri ve yazılarıyla vesile olmuş eski gazeteci dostu Cüneyt Arcayürek’i kendisiyle birlikte Çankaya Köşkü’ne taşımıştı; basın müşaviri olarak… Cüneyt Arcayürek orada geçirdiği yıllarda şahsen şahidi olduğu olayları sonradan çok sayıda kitabına materyal yaptı.
Demirel bir numara küçük ayakkabı giymiş üzere kendisini hissettiğini belirli etti kitaplar birbiri arkasına raflarda yerini almaya başladığında…
Ancak Arcayürek’in kitaplarına sinmiş havayı koklamasını bilenler, ikili bağlantıda temel hayal kırıklığı yaşayanın muharririn kendisi olduğunu kesinlikle fark etmiştir.
İkili münasebette kantarın topuzu her vakit gazetecinin aleyhine çalışır.
Hakkında daima düzgün hisler beslediğim artık merhum olmuş bir siyasetçi bana da büyük bir hayal kırıklığı yaşatmıştı. Hakkında önemli ithamlar taşıyan bir haberi mahkemeye taşımıştı o siyasetçi; değerlendirmenin kaynağı olan yabancı muharririn güvenilmez biri olduğunu yargıca kabul ettirmek istiyordu. O yabancı kaynağın ne kadar güvenilmez olduğuna dair geçmişte bir şeyler yazmıştım.
Bir gün randevu alarak bir avukat yanıma geldi. O siyasetçinin avukatıydı ve istediği de kaynakla ilgili yazılarımı mahkeme heyeti önünde tekrarlamamdı.
“Elinizde yazılarım var, onları mahkemeye sunun” dememe “Sizin mahkeme heyeti karşısına şahsen çıkarak onları tekrarlamanız değerli; müvekkilim sizden bunu bekliyor” cevabı geldi.
Daha evvel esasen bildiğim gerçeği o gün bir kere daha anladım: Siyasetçi için en değerli kıymet kendisiydi; gözünde oburlarının zerre kadar pahası yoktu. Herkes, en yakın bildiği beşerler bile, kullanılması gereken birer piyondu onun gözünde.
Hayal kırıklığımın derecesini anlatamam.
Bugün ve basınımız
Bugün neden bu bahis?
Şundan: Günümüzde vazife tanımlarını ‘yakınlık duyduğu siyasetçileri övmek’ olarak belirlemiş geniş bir kitle var medyamızda. Siyasetçilerin her kelamını kesinlikle sahip çıkılması gereken düz ve pak bir çizgi olarak kıymetlendiriyor bu bireyler. Geçmişte yazdıkları ve yaptıklarıyla taban tabana zıt tutumlar sergileyebiliyorlar. Bir vakitler siyasete soyunmuş ‘liberalin en hası’ iki kişinin çabucak yanı başında yer aldığını hatırladığım bir müellif sözgelimi; bugün tam zıddı siyasetleri hararetle savunabiliyor…
Yukarıdaki paragrafı okuyunca “Acaba beni mi kast etti?” sorusunu soracak birden fazla kişi çıkacaktır.
Hadi onun çelişkili tutumları ortasında birkaç on yıl var; kimileri fazla uzak olmayan geçmişte yazdıklarını artık yazdıklarıyla yalanlayabiliyor. Hatta, geçen hafta “Ne iyi” diye övdüğü bir politik çıkış bu hafta siyasetçi tarafından atılan geri adımla boşa çıktığında, bu kere o geri adımı “Aman ne iyi” diye yere göğe koyamayanlar da var.
Bugünkü gazeteler bile o hali sergileyen yazılarla dolu.
İktidara yakın olanlar ortasında da var böyleleri muhalefete yakın olanlar ortasında da.
Yazıların hepsi arşivde yerini alıyor doğal olarak.
Bir numara dar ayakkabı her gün iki taraflı olarak geriden vuruyor.
Kitaplığımda daima en görünür yerde tuttuğum ve gözümün önünden ayırmak istemediğim kitaplar ortasında en başta darbeler öncesi ve sonrasında bizim basınımızda çıkmış ibretlik yazıları toplayan eserler bulunur. [Hayati Tek’in ’Darbeler ve Türk Basını’ ile Mine Söğüt’ün ’Darbeli Kalemleri’ bu alanda birer başyapıt sayılabilir.] 27 Mayıs’tan (1960) 28 Şubat’a (1997) kadar her darbe basınımızdan şöhretli pek çok kalem için birer utanç galerisidir.
İleride bugünleri yazacak olanların da elinde çok gereç olacak.
Ne yazacaklar?
*Bu yazı fehmikoru.com’dan alınmıştır
