Cezaevindeki hücrede hayatın büyük bir kısmı üç kişinin kahvaltı ettiği, öğlen ve akşam yemeği yediği, çay kahve içtiği ve üzerine yerleştirilmiş küçük televizyon ekranından dünyaya bağlanmayı çabaladığı tek kişilik plastik bir masa etrafında geçer. Duyduklarınız, okuduklarınız, onların yarattığı çağrışımlar, his ve niyetler, anılar bu masanın başında öbeklenir. Ben bunları bölük pürçük olarak önümdeki peçetelere yazardım. Sonra da o peçeteler fazlalaşınca “peçete notları” olarak kâğıda geçirirdim. Artık Silivri Notları’nı istiflediğim belgede hem o peçeteler, hem de beyaz kâğıtlara aktardığım “Peçete Notları” var.
İki yıl evvel bugünlerde Silivri Cezaevi’nde neler yaptığıma bakarken, 3 Ağustos 2017 tarihinde “Peçete Notları” aldığımı gördüm.
Hukuk varmış sanarak yargılanmakta olduğumuz İstanbul 26. Ağır Ceza Mahkemesi’ndeki süreç ile ilgili 5 etaplı hatırlatma notları almışım:
1 — Orta karar
2 — İtiraz Kararı
3 — Aylık Kontrol
4— Savunma (print)
5— Kitaplarım (mahkeme)
Darbelerin Ekonomisi
Milliyetçilik ve Çeteler
Cami Kışla Parantezinde Türkiye.
Şimdi geriye dönüp baktığımda anayasal kabahat işleyecek kadar Türkiye’deki hukuksal mevzuatla ilgisini yitirmiş olanlara suçsuzluğumu anlatmak için gösterdiğim çaba fazla saf ve çok fazla çocuksu görünüyor. Ne orta karar, ne karara itiraz, ne savunma, ne de ömür duruşunun dokümanları olan kitaplar… Anayasa ve kanunlara uyulmayan bir yerde bunlar beyhude çabalar…
***
Asıl kendi dünyama yönelik bir not var:
İki milyon üç yüz bin çalışanı olan Amerikan perakende satış şirketi Walmart’ın piyasa kıymeti 485 milyar dolar olmuş. “Apple”ın yanında ise 307 milyar dolar ibaresi var, parantez içinde net satış yazmışım.
Bir de enflasyon 10.9 yazılı, bu aşikâr ki Türkiye’deki enflasyon oranı…
***
O günün akışı içinde tahlil açısından faydalı olacağına inandığım birkaç ismi de sıralamışım.
***
İkici sayfada da devam eden “Peçete Notları”nda yakıcı resmî bir sayı var :
TUİK: Bireylerin yüzde 21.9’u fakir.
***
Eski peçetelerden biri de 19 Temmuz’da sabah 10:40’ta ölçtüğüm tansiyonuma ilişkin:
134
76
80
***
Bir peçetede de Paris’teki Mirabeau Köprüsü’nün ismi yazılı, çabucak yanı başında Orhan Güvenen’in ismi. Sanıyorum Paris’te Orhan Bey’lere davetli olduğumuz bir gece yarısı babamla Mirabeau Köprüsü’ndeki heykellerin sayısı hakkında argümana girdik. Kalktık o saatte Köprü’ye gittik. Herhalde onu anımsadım ve bu notu düştüm.
***
Bir aşağıdaki peçeteye o sırada muhtemelen gün içinde konuşulmuş olan Mahmut Yıldırım adını yazmış, yanına da parantez içinde Yeşil diye ek etmişim.
Altına da o sırada tek bahis hâline gelen ve ismini birinci defa duyduğum By-Lock programını yazıp, ne vakit icat olundu? sorusunu sormuşum.
***
Son peçete notumda üç ayrı minik sütun var, ilkinde Almanya, Berlin, Dubai yazmışım.
İkinci sıraya Emre Arolat adını yazmışım ,muhtemelen aldığı yeni bir ödül kelam konusu olmuş.
Üçüncü sütunda makul, orta sınıf laflarının örnekleri yer alıyor.
3 Ağustos’taki “peçete notları” burada bitmiş.
***
İki gün sonra 5 Ağustos Cumartesi ise günlük yazmaya geri dönmüşüm:
Epeydir, günlük, anı, niyet, fikir notları almıyordum. Hayatın monotonlaşması ya da tekdüze bir tekrarın sıkıcı olacağından korkmanın getirdiği tahminen fazla temkinden kaynaklanıyordu bu çekingenliğim.
Bu vakte kadar yazdıklarım, hapishane hayatı denen donmuş hayat karesinin teşrih masasına yatırılarak derinlemesine sorgulanması ile yaşananların kare kare adımlanmasından oluşuyordu.
Tabii hayat kendi yeknesaklığında seyretse de, fikir daima yol alıyor. 21. yüzyıl bölge, Türkiye, iktisat, teknoloji, sarsıntılı büyük değişim konusundaki beyinsel antrenmanlar kendi gücünden taviz vermiyor, fakat onlar daima kendilerine ilişkin başlıklar altında toplanıp, hapishane günlüklerinin tam ortasında olmak istemiyor üzereydiler.
Bu cumartesi notlara biraz da özlemiş olarak geri dönmeme neden olan, NTV Televizyonunda birkaç haftadır süren Venedik-İstanbul ortasında uzanan tarihi, gelenekleri, oluşmuş ortak kültürleri ve bunu somut yansıması olan yemekleri anlatan bir şahane programdı.
Geçen haftalarda Venedik Mutfağı vardı, bu hafta Ravenna‘yı bu program sayesinde keşfettim. Halbuki Ravenna hem Roma, hem Bizans, hülasa bizim geçmişimiz ve coğrafyamız açısından da çok değerli. Doğu’da İstanbul ne ise, anlatılanlara nazaran Batı’da da Ravenna ona yakın bir değere sahip.
Ama program yemek ve turizm programı olunca bu benzerlik dürüm üzerinden ortaya kondu.
Ravenna’nın en klasik yemeğinin (Dürüm) iki tipi var; biri Çıtır Dürüm, başkası olağan. İçinde de bizim döneri anımsatan kuzu eti.
Programı yapan ve sunan kusursuz Şef daha sonra Split’e geçti. Buraların hoşluğunu yıllardır duyarım.
Hırvatistan, Dalmaçya kıyıları yer kürenin müstesna bölgelerindendir ama programda benim için yeni olan Hırvatistan’ın “Pasticada” yemeği oldu.
Kuzunun çıtır çıtır pişirildiği, az insanın reddedebileceği bir lezzet bombası galiba.
Hırvatistan’ın ulusal yemeklerinden bir oburu de Çayır Güveci’ymiş. Yeniden kuzu fakat bu kere incir, elma üzere meyvelerle yapılan bir güveç.
Program Doğu’nun, lezzetsiz Batı yemeklerine baharatlar katarak güzelleştirdiği tezini de işliyor.
Daha geniş bir çemberde durumu sorgularsak; Venedik olmasa İstanbul’da, İstanbul olmasa Venedik’te neler eksik olurdu? Sorunun yemekler üzerinden hiç olmazsa bir tarafı cevaplanıyor.
Daha derinlere gitmenin çok sıcak Ağustos gününde manası yok.
Kuzu eti üzerinden Venedik-Dalmaçya kıyılarında hayalî bir gezinti neyime yetmiyor ki?
***
İki gün sonra, 7 Ağustos’ta bu defa üç kısa notu peçeteye değil, direkt kâğıda almışım.
1 — Beş Ağustos Cumartesi: Leylekler gitmeye başladı, birinci partiyi gördüm. İkinci parti de bugün gitti. Yazın sonuna doğru…
2 — Babamla küçükken sabahları eğlenceli oyunlar oynardık, oradaki takma adım aklıma düştü: Yumruk Co…
3 — Bugün Cumhuriyet Gazetesi’nde Douglas Bravo ismine rasladım. Bu beni birinci gençliğime ve 12 Mart 1971 yılına götürdü.
Douglas Bravo Venezuelalı eski bir gerilla ve siyasetçi. Douglas Bravo Konuşuyor adlı kitabı gençliğimde ilgimi çekmişti, 12 mart 1971 askerî darbesinin kitap düşmanlığı sırasında o kitabıma el konmuştu. Babamın, ailemin, kitaplarımın acısını çektiği 12 Mart 1971 zulmünü Douglas Bravo’nun kitabı üzerinden Silivri Cezaevi’nde 7 Ağustos’ta tekrar hatırlıyordum.
***
7 Ağustos notlarının çabucak gerisinden Beton Çiftçisi de göründü. Haziran ve Temmuz aylarına ilişkin takvimlerdeki kıymetli iklimsel ve ziraî günleri sıralamışım:
— 20 Haziran: En uzun gündüzlerin başlaması
— 22 Haziran: En uzun gündüz
— 23 Haziran: Gündönümü fırtınası
— 25 Haziran: En uzun gündüzlerin sonu
— 27 Haziran: Kızılerik Fırtınası
Sonra Temmuz ayına geçmişim:
— 3 Temmuz: Sam yelinin başlangıcı
— 8 Temmuz: Bevarih rüzgârlarının sonu
— 9 Temmuz: Çardak dökümü fırtınası
— 18 Temmuz: Sıcakların artması
— 25 Temmuz: Temmuz Fırtınası (3 gün)
— 29 Temmuz: Yaprak Aşısı
— 30 Temmuz: Karaerik Fırtınası
— 31 Temmuz: Eyyam-ı Bahür (En sıcak günler/31 Temmuz-7 Ağustos)
Beton Çiftçisi dökümü yaptığım kâğıdın sol kıyısına iki minnacık not düşmüşüm, biri Poyraz-Lodos, başkası ise bir tarih:
21Temmuz 1967: Aya birinci insanın ayak basması.
