Hülya Ekşigil*
Çocukken başlamış olmalı, hengameyi yalnızca ateşi harlayarak kazanacağına inanmak. Paylaşamadığın misketleri birleştirip birlikte oynamak yerine, dövüşüp hepsini arkadaşının elinden almak. Ve bir sefer bunu becerebildiğini gördükten sonra, mahalledeki tüm çocukların misketlerine istediğin vakit el koymak. Yıllar geçip misketlerin yerini ideolojik davalar aldığında da değişen bir şey olmuyor. Hamur baştan nasıl karıldıysa, o denli.
Mutlak iktidar bir sefer ele geçirildiyse, artık kimseyle paylaşılmıyor. Lakin bahis paylaşmak bile değil. Bir diğerinin da ‘istemesi’, hak argüman etmesi, hatta şikayet etmesi yetiyor. Anlamak, uzlaşmak değil, dövüşmek için programlı bu bünyenin tertibine sokulan her çomak, ‘hak ettiği’ karşılığı alıyor derhal. İşsiz kalıyor, yaftalanıyor, vergi cezalarına boğuluyor, mahpuslarda çürüyor. Canan Kaftancıoğlu ve Osman Kavala üzere figürlerin yargılanabilmesi, mahpus yatabilmesi hiçbir ‘demokratik’ rejimde açıklanamaz. Akıldan bile geçirilemez. Hiçbir idarenin ‘yüzü’, bu insanlara dava açmaya tutmaz, tutamaz. Meğerse ki o ‘yüz’ çoktan silinip gitmiş olmasın. Buyruk kullarını kulluklarıyla başbaşa bırakıp, buyruğun geldiği o yüksek zirvelere baktığımızda gördüğümüz aslında sağa sola beyhude yumruk tekme sallayıp kan-ter içinde kalan acınası biri.
Çünkü yalnızca bunu biliyor. Uzlaşma lisanına, manaya yetisine, kendininkinden diğer bir dünya tahayyülüne sıkı sıkıya kapalı bir aklın esiri. Tehditleri lakin daha büyük tehditlerle bastırabileceğine, karşıt her sesi demir parmaklıkların ardında boğabileceğine, baş kaldırana ‘derdin ne?’ demek yerine o başı ezmesi gerektiğine iman etmiş bir defa. Tek bir çatlak ses istemiyor.
Çünkü o sese verecek bir karşılığı yok. Hitabeti kuvvetli fakat, ‘konuşmayı’ bilmiyor. Karşısındakiyle anlaşmak ismine yapabileceği en fazla ‘ikna etmeye’ çalışmak. O da olmazsa, ‘elinden bir şey gelmiyor’. O durumda kendine zıt düşeni -ki bu ‘tehlike’ ile eşanlamlı sayılır- böcek üzere ezmek, ezemezse de korkutup oyun sahnesinin dışına düşürmekten öbür ‘seçeneği kalmıyor’. Yalnızca bunu biliyor. Bu acıklı mı acıklı tablo bir insanın dramı olmaktan çıkıp bir ülkenin dramına dönüşmeseydi şayet, içimizi sızlatabilirdi tahminen. Lakin oraları çoktan geçtik. Muahedeye zati niyeti olmadığını öne sürmek de mümkün. Ancak artık istese de yapamaz. O da o noktayı çoktan geçti.
On yıldan fazla oldu gerçek bir gazetecinin karşısına çıkıp da gerçek bir soruyu cevaplamayalı. Biriktirdiği bagaj o kadar yüklü ki, kapağını aralarsa içinden çıkacakları göze alması imkansız. O vakit ortalıkta diğerine ilişkin tek bir misket bırakmamaktan diğer deva kalmıyor. Çektiğimiz bu kadar acı ve dert bir çocuğun küçükken uygun eğitilememiş olmasının, elindekileri ‘kavgayla alıp arbedeyle korumak’ dışında bir yol öğrenememiş olmasının bedeli aslında. Konuşmak da anlaşmak da çocukken, misketleri paylaşırken, ya öğreniliyor ya da öğrenilemiyor.
