Sözcü müellifi Yılmaz Özdil, Türkiye’deki orman yangınlarının akabinde gazetelerin sıklıklı attığı “Ciğerimiz yandı” başlığına reaksiyon gösterdi. Özdil, “Sayın gerizekalı basınımızın bıkıp usanmadığı başlıklardan birisidir bu, ciğerlerimiz yandı… Her orman yangınında fotokopi üzere birebir başlığı atarlar.
Lütfen Google’a girin, ‘ciğerlerimiz yandı’ diye arayın, bu başlıkla iki milyondan fazla haber olduğunu görürsünüz” sözünü kullandı.
“17 yaşındaydım, ‘ciğerlerimiz yandı’ diye yazıyorlardı, emekli oldum, hâlâ ‘ciğerlerimiz yandı’ diye yazıyorlar” diyen Özdil’in “Ciğerlerimiz yandı!” başlığıyla yayımlanan yazısının bir kısmı şöyle:
Henüz 18 yaşındaydım.
Stajyer muhabir olarak işe başlamıştım.
Gündüz okul, gece çalışıyordum.
Saat 23 sularıydı, polis telsizinden cayır cayır anonslar geçmeye başladı, Nif Dağı’nda orman yangını çıkmıştı. Fırladık tabii…
Orman yangını denilen hadiseyi hayatımda birinci sefer orada gördüm.
O güne kadar ben de sizler üzere yalnızca gazete sayfalarında yahut televizyonda görmüştüm. Yakından hiç de o denli değildi…
İnanılmaz bir gürültü, derinden gelen bir uğultu vardı, güya ağaçlar yanmıyor da, yanardağ patlıyor üzereydi, yer yarılıyormuş üzereydi, ağaçların ortasından koştura koştura fil sürüsü çıkacakmış üzereydi.
Kor haline gelmiş kozalaklar, tetiğine basılmış mermi üzere, şarapnel üzere etrafa saçılıyordu, 20 metre uzağı, 30 metre uzağı tutuşturuyordu, ormanın öfkesi adeta makineli tüfekle ateş eder üzereydi.
Gündelik kıyafetleriyle, hiçbir muhafaza olmadan alevlerin üstüne atılan orman personellerinin ne kadar gözü pek beşerler olduklarını, isimsiz kahramanlar olduklarını birinci o gece farketmiştim.
Havada geniz yakan, kesif bir is kokusu vardı, soluk almakta zahmet çektiğimi hatırlıyorum.
Güya uzakta durmaya çalışıyorduk lakin, üstümüz başımız kül olmuştu, kül yağıyordu, o denli bu türlü değil, lapa lapa kül yağıyordu.
Hangi istikametten estiği aşikâr olmayan tuhaf bir rüzgar üfürüyordu, yüzümüzü tütsüler üzere yalıyordu.
Kaçamayan tavşanları, sincapları, kaçması mümkün olmayan kaplumbağaları, börtü böceği birinci o gece düşünmüştüm, o güne kadar hiç düşünmediğim için utanmıştım, zifiri dumana teslim olan minicik sığırcığın biblo misali cansız vücudunu birinci o gece görmüştüm, kanatları bile kurtulmasına yetmemişti maalesef… Kavrulduğu için tekrar yeşermesi kimbilir kaç yıl sürecek olan kapkara toprağı birinci o gece avuçlamıştım.
Doğrusu, yangını söndürmeye gözyaşlarımız bile yeterdi fakat, çaresizdik, çaresizce seyrettik, fotoğrafladık, yazdık, taşra baskısı bitmişti, kent kalıplarına yetişmesi için yazıişlerine teslim ettik.
★
Şu başlığı attılar:
Ciğerlerimiz yandı!
★
Sayın gerizekalı basınımızın bıkıp usanmadığı başlıklardan birisidir bu, ciğerlerimiz yandı…
Her orman yangınında fotokopi üzere birebir başlığı atarlar.
Lütfen google’a girin, “ciğerlerimiz yandı” diye arayın, bu başlıkla iki milyondan fazla haber olduğunu görürsünüz.
★
17 yaşındaydım, “ciğerlerimiz yandı” diye yazıyorlardı, emekli oldum, hâlâ “ciğerlerimiz yandı” diye yazıyorlar.
★
Hissetmez.
Üzülmez.
Umursamaz.
Düşünmez.
Ama güya taa ciğerinde hissetmiş üzere, öylesine yürekten kahrolmuş üzere rol yaparak, daima birebir başlığı atarlar, ciğerlerimiz yandı.
★
Zaten aslına bakarsanız, bu memlekette başımıza her ne geliyorsa, bu osuruktan yaklaşım yüzünden geliyor.
